Στέλιος Πετράκης: "Εγώ «δανείζω» στοιχεία του χαρακτήρα μου και του συναισθηματικού μου κόσμου στους ρόλους που ερμηνεύω και όχι το αντίθετο."

Μίλησέ μας για το πότε και πώς άρχισες την επαφή σου με την ηθοποιία.

Η πρώτη μου επαφή , έπειτα από παρότρυνση της μητέρας μου ήταν το 1994 στην Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, πήγα να παρακολουθήσω δοκιμαστικά ως ακροατής ένα μάθημα υποκριτικής. Για καλή μου τύχη σε εκείνο το μάθημα δίδασκε η Άντζελα Μπρούσκου, μόλις βγήκα από την αίθουσα είχα πάρει την απόφαση να γίνω ηθοποιός! Έμεινα 2 χρόνια στην Σχολή του Δ. Φωτιάδη και έπειτα, το 1996 έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις και έγινα δεκτός στην Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου από όπου και αποφοίτησα το 1999.

Πού σε βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό είμαι στην Β'Σκηνή του Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας όπου θα παρουσιάζουμε μέχρι τα τέλη Μαΐου ένα άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Faydeau, το «Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά, με έναν εξαιρετικό θίασο, τους Μάνια Παπαδημητρίου, Όλγα Δαμάνη, Μανώλη Γιούργο, Βιργινία Ταμπαροπούλου και Άννα Μωραίτου. Παράλληλα συνεχίζω μέχρι την Κυριακή των Βαΐων τις παραστάσεις στο Θέατρο «Ιλίσια» με τον θίασο «Μαγικές Σβούρες» του Δημήτρη Αδάμη, έναν από τους πιο αξιόλογους θιάσους παιδικού θεάτρου όπου παρουσιάζουμε το «Όνειρο καλοκαιρινής Νύχτας» του Shakespeare σε διασκευή για παιδιά και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη, παράσταση την οποία θα πάμε περιοδεία το καλοκαίρι. Τέλος, έχω ξεκινήσει την έρευνα και την συγγραφή του νέου μου θεατρικού έργου, το οποίο θα αποτελεί θεατρική μεταφορά ενός υπέροχου μυθιστορήματος που σκοπεύω να το παρουσιάσω με την θεατρική μου ομάδα, την «Ομάδα Παραστατικών Τεχνών Akatsuki» μέσα στο 2018, δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτό ακόμα αλλά πιστεύω πως είναι κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη αίσθηση...

Εκτός από το θέατρο έχεις ασχοληθεί και με τη τηλεόραση. Ποιο από τα δύο σου δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας όσον αφορά την απόδοση ρόλου;

Σίγουρα το θέατρο. Στην τηλεόραση κάθε πλάνο είναι φωτισμένο, ο διαθέσιμος χώρος για την κίνηση του μικροφώνου είναι συγκεκριμένος και γενικά υπάρχουν ένα σωρό τεχνικές παράμετροι που θέτουν αναγκαστικά τον ηθοποιό σε πιο στενά όρια από το θέατρο. Και στο θέατρο ασφαλώς υπάρχει φωτισμός και συγκεκριμένη σκηνοθεσία και κινησιολογία του κάθε ρόλου αλλά ε των πραγμάτων εκεί ο ηθοποιός έχει μεγαλύτερα περιθώρια. Πιο απλά, στο γύρισμα ένα βήμα πιο δεξιά η πιο αριστερά μπορεί να καταστρέψει το «κάδρο» και να πρέπει να ξαναγυριστεί η σκηνή από την αρχή ενώ στο θέατρο όχι. Όσον αφορά την ερμηνεία καθαυτή τώρα, έχει να κάνει με τον σκηνοθέτη και το πόσες ερμηνευτικές ελευθερίες είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει στον κάθε ηθοποιό του είτε μιλάμε για σκηνοθέτη της τηλεόρασης είτε για σκηνοθέτη του θεάτρου.

Ποιος από τους ρόλους που έχεις ενσαρκώσει σε θέατρο και τηλεόραση πιστεύεις πως είναι πιο κοντά στον πραγματικό σου χαρακτήρα.

Τώρα που το σκέφτομαι κανένας ρόλος δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ κοντά μου. Εγώ «δανείζω» στοιχεία του χαρακτήρα μου και του συναισθηματικού μου κόσμου στους ρόλους που ερμηνεύω και όχι το αντίθετο, θα έλεγα όμως πως ο πιο «κοντινός» μου είναι ο «Σάκουμποο» στο έργο μου «Techou- Το Τεφτέρι», το έργο που αποτέλεσε την παρθενική παραγωγή της θεατρικής μου ομάδας "akatsuki". Είναι ένα έργο και ένας ρόλος που έγραψα και σκηνοθέτησα εγώ οπότε συνειδητά ή ασυνείδητα ο «Σάκουμποο» είχε πάρα πολλά κοινά με εμένα και εγώ πάρα πολλά κοινά με τον «Σάκουμποο». Το παράδοξο βέβαια είναι πως ο «Σάκουμποο» δεν είναι άνθρωπος αλλά ...δαίμονας! 

Υπήρξε κάποιος ρόλος που σε επηρέασε τόσο ώστε να αλλάξεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου;

Όχι, ποτέ. Έχω επηρεαστεί σαν άνθρωπος από τις κατά καιρούς έρευνες και μελέτες που κάνω για τους ρόλους μου, για τα έργα, για τις διάφορες εποχές και συνθήκες μέσα στις οποίες τοποθετείται ένα έργο αλλά ρόλος, χαρακτήρας δεν με έχει επηρεάσει γιατί ούτε θα ήθελα αλλά ούτε και θα έπρεπε να με έχει επηρεάσει.

Ποιον ρόλο ονειρεύεσαι κάποια μέρα να ερμηνεύσεις στο θέατρο;

Είναι τόσοι πολλοί οι ρόλοι που θα ήθελα να ερμηνεύσω που ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω έναν. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω τον Αγγελιοφόρο από τους «Πέρσες» του Αισχύλου, τον «Μάκβεθ» του Shakespeare, και μερικούς άλλους ρόλους που δεν είναι γνωστοί ακόμα σε κανέναν αλλά υπάρχουν στο μυαλό μου και θα τους γράψω στο προσεχές μέλλον...

Ποια η προετοιμασία σου πριν από κάποια παράσταση, πως ξεπερνάς το άγχος, ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν βγεις στη σκηνή;

Σε κάθε παράσταση, φροντίζω όταν φτάνει η πρεμιέρα να είμαι όσο πιο έτοιμος και σίγουρος για τον ρόλο μου γίνεται. Αυτό αφαιρεί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό άγχους. Τις ώρες που προηγούνται πριν από την παράσταση δεν θα έλεγα πως ακολουθώ κάποιο πρωτόκολλο αφού σπάνια αισθάνομαι αγχωμένος ακριβώς λόγο του επιπέδου σιγουριάς και ετοιμότητας που έχω φροντίσει να κατακτήσω στις πρόβες. Άγχος έχω μόνο τις τελευταίες στιγμές πριν κάνω την εμφάνισή μου στην σκηνή. Την τελευταία στιγμή πριν βγω στην σκηνή αυτό που κάνω είναι να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος και σε εγρήγορση ώστε να βγω στην σκηνή την σωστή στιγμή αλλά και με την σωστή διάθεση του ρόλου απαλλαγμένος από την καθημερινότητα του Στέλιου Πετράκη και φορτισμένος με την νοητική και συναισθηματική κατάσταση του ρόλου που πρόκειται να ερμηνεύσω .Τώρα ανάλογα με τις απαιτήσεις της παράστασης και του ρόλου μπορεί να προηγείται της παράστασης σωματικό και φωνητικό ζέσταμα αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το άγχος. Τις σπάνιες φορές που έχω νιώσει πολύ αγχωμένος κάνω μερικές ασκήσεις QiGong (Τσι γκόνγκ) ώστε να χαλαρώσω το σώμα μου, να ηρεμίσω, να ξεχάσω για λίγο όσα έχουν προηγηθεί μέσα στην ημέρα και να αισθανθώ την ενέργειά μου.

Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να πω πως η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια. Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές και πολύς κόσμος δυσκολεύεται πολύ, σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτή την σκληρή εποχή οφείλουμε να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη, την αγάπη, τις υψηλές ανθρώπινες αξίες και τις ποιότητες εκείνες που θα μας βοηθήσουν όχι απλά «να βγούμε αλώβητοι» αλλά επιπλέον να εξελιχτούμε πνευματικά και συναισθηματικά. Η τέχνη λοιπόν είναι από τους πιο πολύτιμους συμμάχους που μπορεί να έχει κανείς σε αυτήν τη μάχη.