Σταμάτης Πακάκης: "Θέλει γνώσεις, ταλέντο, πείσμα, πειθαρχία, επιμονή και υπομονή για να είσαι στον χώρο της υποκριτικής.»"

2020-02-25

Ο σκηνοθέτης της παράσταση "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος", κάθε Παρασκευή στο Θέατρο Faust.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Θα σας απαντήσω όχι προσπαθώντας να δώσω τον δικό μου ορισμό στην έννοια του ηθοποιού αλλά ούτε στο τι σημαίνει φως μεταφορικά σε σχέση με τον ηθοποιό, θα σας απαντήσω με την εικόνα που δημιούργησα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που άκουσα τον Δημήτρη Χορν να τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Ήμουν μαθητής δημοτικού και χωρίς καμία επαφή με την τέχνη. Ήμουν ένα παιδί με φαντασία και έκανα τα πάντα εικόνα στο μυαλό μου μπλέκοντας τη μεταφορά με την κυριολεξία. Έτσι για μένα ο ηθοποιός ήταν ένας άνθρωπος που ζει στο φως, ένα φως που βγάζει από μέσα του...

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Είμαι κάθε Παρασκευή στο θέατρο Faust όπου παρουσιάζεται "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος'' του Γιάννη Ρίτσου. Εγώ υπογράφω τη σκηνοθεσία.

Επίσης ανήκω στο έκτακτο δυναμικό των μουσικών συνόλων του Δήμου Αθηναίων όπου έχουμε διάφορες συναυλίες και από 14.03 θα παίζω στην παράσταση "Orfeas 2020'' στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Οι λόγοι που σε οδηγούν να ασχοληθείς με την υποκριτική είναι πολλοί. Συναντούμε σπουδαστές που έχουν μοναδικό σκοπό να γίνουν διάσημοι. Συναντούμε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που εκπληρώνουν ένα απωθημένο χρόνων. Συναντούμε νέα παιδιά με όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο με όπλο την τέχνη. Συναντούμε ανθρώπους που το κάνουν για να εκφραστούν. Συναντούμε ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο, ανθρώπους που το χρησιμοποιούν.... Συναντούμε λοιπόν πολλούς. Αν με ρωτάτε θα σας πω πως πλέον είναι εύκολο να σπουδάσεις θέατρο χωρίς να έχεις απαραίτητα τα κατάλληλα προσόντα. Οι "επαγγελματίες'' ηθοποιοί αυξάνονται συνεχώς! Θέλει γνώσεις, ταλέντο, πείσμα, πειθαρχία, επιμονή και υπομονή για να είσαι στον χώρο.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Αυτό έχει να κάνει με τον ρόλο που έχεις στην παράσταση. Θα μιλήσω προσωπικά. Ως ηθοποιός ή τραγουδιστής με ενδιαφέρει αρχικά να τα έχω πάει καλά εγώ. Να είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου και μετά να εισπράξω θετικά σχόλια από το κοινό, είτε με λόγια είτε από την ενέργειά του. Αφουγκράζεσαι τι συμβαίνει στο κοινό είτε το θέλεις, είτε όχι. Από το ''εγώ'' περνάς στο ''εμείς'', δηλαδή στο να έχει πάει καλά η παράσταση στο σύνολό της. Αν όλα έχουν πάει καλά αισθάνεσαι πλήρης, γεμάτος, όπως λέω. Αισθάνεσαι πως έδωσες τον εαυτό σου εκεί πάνω και αυτό επικοινωνήθηκε σ' αυτή τη μαγική και μοναδική στο χρόνο στιγμή που κράτησε μόνο για όσο παιζόταν η παράσταση. Αυτό το αίσθημα του γεμάτου μετά παίρνει κι άλλες αποχρώσεις που έχουν να κάνουν με το είδος του έργου που συμμετέχεις και με τον ρόλο που κάνεις. Αλλιώς αισθάνεσαι στο τέλος μιας κωμωδίας, αλλιώς στο τέλος ενός δράματος.

Μιλώντας από την πλευρά του σκηνοθέτη μόλις σβήσουν τα φώτα αισθάνεσαι πως το παιδί σου (το δημιούργημά σου, το έργο σου, η σκηνοθεσία σου) είχε μία καλή μέρα στη ζωή, έκανε νέους αγαπημένους και είχε διάλογο με τον κόσμο. Η αίσθηση της ολοκλήρωσης. Προσωπικά αισθάνομαι σαν μπαμπάς που χαίρεται, αν όλα έχουν πάει κατ' ευχή, και φουσκώνει σαν παγόνι για τα παιδιά του τους ηθοποιούς και το σύνολο των συντελεστών.

Ωστόσο αν κάτι δεν έχει πάει καλά, με οποιονδήποτε ρόλο κι αν εμπλέκεσαι, στενοχωριέσαι και χάνεις τον ύπνο σου. Επίσης είναι σημαντικό να έχεις τον άνθρωπό σου ώστε να μοιράζεσαι τα όποια συναισθήματα μαζί του.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Όσα ζεις στη σκηνή είναι δύσκολο να τα περιγράψεις. Είναι σα να προσπαθείς να μεταφέρεις τα συναισθήματά σου περιγράφοντάς τα. Σίγουρα θεωρώ αξιοσημείωτες καταστάσεις και κάπως περίεργες τα χαριτωμένα ατυχήματα εν ώρα παράστασης τα οποία την καθιστούν ζωντανή. Το στιγμιαίο δημιουργικό άγχος της μοναδικότητας. Οι στιγμές που επικοινωνείς "πραγματικά'' με τους συμπαίκτες σου. Οι στιγμές που κλαις και γελάς πραγματικά ως ηθοποιός με αφορμή τον ρόλο. Οι στιγμές που ζεις και λυτρώνεσαι μέσα από τα παπούτσια κάποιου ρόλου.

Σίγουρα κάτι περίεργο και ενοχλητικό που θυμόμαστε όλοι είναι τα φλας των κινητών, τα ringtones, οι καραμέλες που ξεδιπλώνονται, οι κουβέντες μεταξύ φίλων...

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι φυσικά. Μπορεί λιγότερο αλλά το κάνει. Μακάρι να μπορούσε ο κόσμος να δει θέατρο δωρεάν. Θα ηρεμούσαν οι ψυχές και θα αποκτούσε παιδεία. Θα μάθαινε πράγματα και δε θα διασκέδαζε μόνο αλλά θα ψυχαγωγούνταν.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Θα ήθελα το 2020 να είναι το ίδιο καλό για εμένα και τους ανθρώπους μου όσο και το 2019. Στον μικρόκοσμό μου κάνω τα πάντα για να μην έχω τοξικές επαφές και να είμαι δημιουργικός και λειτουργικός. Σε ένα ουτοπικό πλαίσιο θα ήθελα το 2020 να μπορέσει να φέρει ελευθερία και ειρήνη, έννοιες που για κάποιους είναι άγνωστες.

Για επαγγελματικά σχέδια έχω πολλά προσωπικά πρότζεκτ στο μυαλό μου και θα τα πραγματοποιήσω εν καιρώ. Σε κάποια θα υπογράφω το κείμενο και τη σκηνοθεσία και σε κάποια θα παίζω. Θα χαρώ να τα πούμε εκ νέου γι αυτά.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Ίσως κάτι που θα ακουστεί-διαβαστεί περίεργο. Να μας αγαπάτε τους νέους καλλιτέχνες τώρα που είμαστε νέοι και έχουμε όνειρα και αντοχές. Υπάρχουμε εκεί έξω και με τις δυνάμεις μας προσπαθούμε να εκφραστούμε και να κοινωνήσουμε τις ιδέες και την τέχνη μας. Να μας αγαπάτε, να μας ψάξετε εσείς οι φιλότεχνοι. Τώρα που είμαστε νέοι... μετά θα είναι αργά...

«Η Σονάτα του Σεληνόφωτος»

του Γιάννη Ρίτσου

σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη

Από τις 14 Φεβρουαρίου 2020

κάθε Παρασκευή στις 21:00

για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Μετά την επιτυχία της μουσικοθεατρικής παράστασης «ΜΑΝΑ»,και της κοινωνικής κωμωδίας «550» στο Θέατρο Faust, ο Σταμάτης Πακάκης επιστρέφει στον ίδιο χώρο με τη σκηνοθεσία του έργου του Γιάννη Ρίτσου «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος», από την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020.

Λίγα λόγια για το έργο

Το 1956 ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημα «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» το οποίο εμπεριέχεται στην ποιητική συλλογή «Τέταρτη Διάσταση». Ποίημα για το οποίο έλαβε το κρατικό βραβείο ποίησης. Με τη συνοδεία της «Σονάτας του Σεληνόφωτος» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και συγκεκριμένα του πρώτου μέρους αυτής, βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η ιστορία μιας ηλικιωμένης Γυναίκας. Βλέπουμε τον χρόνο που τρέχει αδίστακτος δίχως να αφήνει χώρο για ζωή. Η Γυναίκα εξομολογείται σε έναν Νέο την ιστορία τόσο τη δική της αλλά και της χώρας μας. Παρατηρούμε την κοινωνία να αλλάζει και να προχωρά με μία νέα δυναμική. Μέσα από αυτό το έργο γινόμαστε μάρτυρες της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής της Ελλάδας του τότε.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Ένα όνειρο ζωής εκπληρώνεται! Η ποίηση είναι μία αγαπημένη μου ενασχόληση. Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Θυμάμαι στην παιδική μου ηλικία να τραγουδάω, ως μέλος παιδικής χορωδίας, μελοποιημένη την ποίησή του και να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα νοήματα της. Δεν τα κατάφερνα τότε, ωστόσο με είχαν κερδίσει. Κάτι μαγικό συνέβαινε μέσα μου. Στο Λύκειο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Ήταν στη διδακτέα ύλη του μαθήματος της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Οι ώρες ανάλυσης με τη φιλόλογό μας, καθώς και η φαντασία μου, έκαναν αυτό το θεατροποιημένο ποίημα να έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Θέση που ακόμη και τώρα, μετά από αρκετά χρόνια, δεν κατάφερε να την πάρει κάποιο άλλο. Έτσι, θέλοντας να παρουσιάσω τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» σύμφωνα με την αισθητική και τις καλλιτεχνικές ιδέες μου, πήρα την απόφαση να σκηνοθετήσω αυτό το αριστούργημα της ελληνικής ποίησης. Θέλησα να μείνω πιστός στο κείμενο και να δώσω μία προσωπική σφραγίδα στην παρουσίασή του και στην αποκωδικοποίηση των νοημάτων του, λαμβάνοντας υπόψιν και μελετώντας τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου.