Σωτήρης Τσακομίδης: "Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν πάντα ακραία γοητευτικό και ακραία δύσκολο."

Τι σας παρακίνησε ν' ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Η γέννηση της υποκριτικής είναι τόσο βαθιά όσο η ίδια μας η ύπαρξη. Στην πραγματικότητα συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, ήδη όταν ένα παιδί κοιτάζεται στον καθρέφτη από πολύ μικρό γεννιέται μέσα του το θέατρο. Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει κάποιον να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ζήτημα της υποκριτικής, ασφαλώς ποικίλλει κι ως προς την πρόθεση και ως προς την ανάγκη και δεν είναι πάντα καθαρό. Προσωπικά έγινα ηθοποιός μάλλον για να δώσω χώρο στο μέσα μου και στη φωνή μου, για να σταθώ, πολύ απλά, μπροστά σε κάποιους άφοβα και αυτοί να με ακούσουν, για να νικήσω το φόβο μου, κάνοντάς τον δύναμη δημόσιου λόγου που μπορεί κάποιους να αφορά.

Ποιές δυσκολίες συναντά ένας ηθοποιός στις μέρες μας;

Καταρχάς το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν πάντα ακραία γοητευτικό και ακραία δύσκολο. Οι συνθήκες από παλιά σαφώς έχουν αλλάξει, διανύουμε μια εποχή μεγάλης αντινομίας, πολλές σκηνές, πολλές δραματικές σχολές και ηθοποιοί, δηλαδή πολλές δυνατότητες από τη μία και μεγάλη ανεργία από την άλλη ή πολύ χαμηλές αμοιβές. Η δυσκολία μέσα σε μια πληθωριστική κοινωνία θεαμάτων, τέχνης κλπ, είναι να αποκτήσεις ταυτότητα, έννοια ίσως σπουδαιότερη και από το ταλέντο.

Πού θα σας βρούμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι στο θέατρο Skrow, σ'ένα πάρα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο έργο που λέγεται «The Flick» της Άννυ Μπέικερ. Είναι σύγχρονο έργο, τιμήθηκε μάλιστα το 2014 με βραβείο Πούλιτζερ, και είναι ουσιαστικά η ιστορία τριών ανθρώπων που εργάζονται σε ένα παρακμιακό σινεμά που βρίσκεται υπό κατάρρευση, και βλέπουμε το πέρασμα από τις αναλογικές ταινίες σελιλόιντ, στις ψηφιακές δηλαδή το πέρασμα σε έναν καινούργιο ψηφιακό κόσμο. 

Φωτογράφος Πάτροκλος Σκαφίδας

Συνεχίζω επίσης τα γυρίσματα στο Κόκκινο Ποτάμι σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη. Μία σειρά που την αγάπησα πολύ, η οποία έχει καταφέρει να συνδυάσει το ιστορικό-πολιτικό με το ανθρώπινο και να θέσει καίρια ερωτήματα σε μια εποχή κρίσης που βιώνουμε σε διεθνή θέματα.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ή σας προκαλεί ανασφάλεια στη σκηνή;

Η σκηνή είναι πάντα ένας χώρος ακραίων συνθηκών επιβίωσης, ένας χώρος μελέτης της ανθρώπινης συνθήκης, όπως οι επιταχυντές σωματιδίων για τους επιστήμονες. Ίσως να με φοβίζουν τα πάντα, το μαγικό είναι ότι βαφτίζω το φόβο έκσταση και προχωράω. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Θα μιλήσω για κάποιες μέρες, που για κάποιο λόγο που δεν ξέρεις, νιώθεις την απόλυτη πληρότητα μετά την παράσταση, περπατάς μόνος για το σπίτι και νιώθεις ότι είσαι πιο ελαφρύς από πριν ή πίνεις με φίλους την πιο δροσερή μπύρα που υπάρχει. 

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Πολλοί έχουν προβλέψει το τέλος του θεάτρου αλλά έπεσαν έξω. Αντιθέτως το θέατρο μεσούσης της κρίσης, όπως και άλλα μέσα πολιτισμού παραδείγματος χάρην το βιβλίο, αποτέλεσαν το ισχυρό αντίβαρο έκφρασης, αντίστασης και κυρίως νοήματος και τρόπου αυτοπροσδιορισμού, ενάντια σ' έναν κόσμο που φαίνεται να στερεύει από νοήματα και αξίες και να φτωχαίνει από ανθρωπινότητα. Αν δεν μπορείς να αντέξεις όπως είσαι, φαντάσου ότι γίνεσαι ένας άλλος, κι εδώ έχουμε το θέατρο ως τρόπο να υπάρχουμε, δηλαδή να επιβιώνουμε. Ίσως τελικά ο απόλυτος ηθοποιός να ήταν ο Οδυσσέας, αρνήθηκε το όνομά του για να σώσει την ύπαρξή του.

Ποια είναι τα σχέδια και οι επιθυμίες σας για την νέα χρονια;

Όπως σας είπα και πριν, βρίσκομαι στο Flick. Για μετά δεν μπορώ να μιλήσω ακόμη για κάτι με σιγουριά. Τα κενά πάντως ανάμεσα σε θεατρικές δουλειές είναι ευλογία γιατί έχω χρόνο για διάβασμα και για τη οικογένεια. Μελέτη θεάτρου είναι μελέτη πολλών και διαφορετικών πραγμάτων που δεν προέρχονται μόνο από το θέατρο. 

Ένα μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας.

Αν και δεν πιστεύω ακριβώς στα μηνύματα, ορμώμενος από το θέατρο θα έλεγα ας παίξουμε ή ας κάνουμε ότι παίζουμε, γιατί όπως λέει και ο Σίλλερ ο άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνο όταν παίζε...