Κωνσταντίνος Τσιμπούκας: "Το Θέατρο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας και ο κόσμος δεν θα σταματήσει να ταυτίζεται με αυτό."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Κατά την γνώμη μου ο ηθοποιός είναι βιώματα. Είναι τα δικά του βιώματα, είναι τα βιώματα της γειτονιάς του, βιώματα οποιασδήποτε χώρας του κόσμου, βιώματα μιας κοινωνίας όπου την ζούμε αλλά και που δεν την έχουμε ζήσει, είναι τα ήθη και τα έθιμα όλων μας. Εκεί πρέπει να μας μεταφέρει ο ηθοποιός. Όλα αυτά τα βιώματα ο ηθοποιός πρέπει να τα ερμηνεύσει ακόμη και αν δεν τα έχει ζήσει ποτέ του. Θα πρέπει να γίνει φτωχός, πλούσιος, πρέπει να γίνει μανάβης ή ακόμα και λόρδος. Συνεπώς όλα αυτά είναι ο ηθοποιός και όλα αυτά καλείται να τα μεταφέρει στον άνθρωπο που θα παρακολουθήσει για πρώτη φορά την παράσταση αυτές τις δύο περίπου ώρες που θα είναι στην σκηνή.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Μετά από τρεις επιτυχημένες παραγωγές με την Θεατρική ομάδα της Λαμίας «ΘεARTίστες», μία ομάδα αποτελούμενη από άτομα με τεράστιο ταλέντο, όρεξη και σεβασμό για το Θέατρο, υπό την αιγίδα του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με την Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου και συνεπώς εδώ και περίπου ένα χρόνο βρίσκομαι στην Κρήτη. Η Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου είναι μια ομάδα με καλλιτεχνικό διευθυντή τον κ. Μάνο Μανιά όπου εδώ και 40 χρόνια ανεβάζουν θεατρικές παραγωγές. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνεργασία αυτή μιας και γνώρισα ένα πραγματικό γνώστη του Θεάτρου, τον κ. Μάνο όπως τον αποκαλούμε εμείς. Η Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου παρουσίασε φέτος στον καινούριο της χώρο, ένα Θέατρο πραγματικό διαμάντι για το Ηράκλειο, το μυθιστόρημα '' Η αγάπη άργησε μια μέρα '' της Λιλής Ζωγράφου. Τη μεταφορά του μυθιστορήματος σε θεατρικό έργο καθώς και τη διασκευή του την έκανε ο κ. Μανιάς. Η συγκεκριμένη παράσταση είχε μεγάλη απήχηση από το κοινό του Ηρακλείου. Ήμασταν 2 μήνες soldoutκαι συνεπώς χαίρομαι που αποτέλεσα και εγώ μέρος αυτής της παραγωγής.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω πως τα χρόνια της κρίσης μας δημιούργησαν ένα αίσθημα αυτοκριτικής. Κοιτάξαμε πιο πολύ τι έχουμε μέσα στην καρδιά μας, μέσα στην ψυχή μας. Αποκτήσαμε βιώματα που ίσως να μην τα φανταζόμασταν ποτέ. Αυτά λοιπόν που έχει ζήσει ο καθένας από εμάς, αυτά που με την βία έχασε και που με την βία τα ένιωσε αυτά τα χρόνια της κρίσης ίσως θέλει να τα βγάλει από μέσα του και το Θέατρο προσφέρεται για αυτό. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Ο δάσκαλος της υποκριτικής που είχα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, ο αείμνηστος Άρης Τσιούνης, μας είχε πει πως μετά την παράσταση αν ο ηθοποιός δεν είναι σε κατάσταση για να τον πάρουν με φορείο δεν έπαιξε σωστά. Υπάρχει κούραση τόσο σωματική όσο και πνευματική. Όμως όλα αυτά τα προσπερνάς όταν βλέπεις τον κόσμο να σου δίνει το πιο ζεστό του χειροκρότημα. Όταν τον βλέπεις να αποχωρεί από το Θέατρο έχοντας καθαρίσει την ψυχή του και έχοντας ευχαριστηθεί με αυτό που είδε. Υπάρχει η αίσθηση της ικανοποίησης για όλες αυτές τις ώρες που κράτησαν οι πρόβες και για όλο αυτόν τον κόπο που έχεις κάνει για να ανέβει μια παράσταση.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Η αλήθεια είναι πως μου περνάνε από το μυαλό πολλές όμως θέλω να σταθώ σε μια. Με την Θεατρική ομάδα ΘεARTίστες και το «PLAYON» του Ρίκ Άμποτ εκπροσωπούσαμε το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης στο Πανελλήνιο φεστιβάλ Θεάτρου της Καρδίτσας. Την ήμερα λοιπόν που διαγωνιζόμασταν ξεκινήσαμε κανονικά την παράσταση. Κάποια στιγμή όμως και ενώ εγώ με τον συνάδελφό μου (ας μην πω όνομα ξέρει αυτός) παίζαμε κανονικά την σκηνή μας, κολλάμε και ξεχνάμε τα λόγια μας. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μιλάει κανένας μας και έπειτα αρχίζει ένα κονσέρτο αυτοσχεδιασμού και από τους δύο μας. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι που ήταν πάνω στην σκηνή μαζί μας είχαν μείνει άναυδοι και απλώς μας παρακολουθούσαν. Φυσικά μετά από λίγο θυμηθήκαμε τα λόγια μας και η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά. Με την συγκεκριμένη παράσταση ήμασταν υποψήφιοι και σε πολλές κατηγορίες βράβευσης οπότε δεν μας στοίχισε η ατυχής αυτή στιγμή. Ωστόσο δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το περιστατικό. Ακόμη και τώρα το θυμόμαστε με τα παιδιά της τότε παράστασης και γελάμε.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι το πιστεύω, ο κόσμος τον καιρό της οικονομικής κρίσης έχει γίνει πιο επιλεκτικός στο τι θα δει και καλά κάνει. Όμως δε θα σταματήσει ποτέ να βλέπει Θέατρο. Το Θέατρο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας και ο κόσμος δεν θα σταματήσει να ταυτίζεται με αυτό.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Δυστυχώς ο ηθοποιός δεν μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια και ειλικρινά δεν ξέρω που μπορεί να βρίσκομαι στο μέλλον. Η επιθυμία μου είναι να μπορώ να συνεχίσω να παίζω Θέατρο, να κάνω αυτό που αγαπάω δηλαδή, και να έχω υγεία. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η συνεργασία μου θα συνεχιστεί το καλοκαίρι με την Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου με το έργο «Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες» της Κατερίνας Μανανεδάκη. Η πρεμιέρα του έργου έχει προγραμματιστεί για αρχές Ιουνίου και στη συνέχεια θα ακολουθήσει καλοκαιρινή περιοδεία στην Κρήτη.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να ευχηθώ δύο πράγματα στους αναγνώστες σας. Αρχικά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σε όλο τον κόσμο υγεία και ότι εμπόδιο έρθει στην ζωή τους να το ξεπεράσουν και να σταθούν στα πόδια τους και πάλι γεροί. Έπειτα εύχομαι να τους ανταμώσω από κοντά σε κάποια Θεατρικό σκηνή και να ζήσουμε όλοι μαζί την μαγεία του Θεάτρου.

Γεια σας και εις το επανιδείν.