Κωνσταντίνος Ρόδης: "Κάθε παράσταση είναι μια μικρή γέννα κι ένας μικρός θάνατος."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;
Ο σπουδαίος Δημήτρης Χορν ερμήνευσε τον «Ηθοποιό» του σπουδαίου Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος έγραψε την μουσική και τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού για την περιβόητη μουσική παράσταση «Οδός Ονείρων» που ανέβηκε το 1962 στο θέατρο «Μετροπόλιταν». Προσπαθώντας να αναλύσεις τους στίχους του τραγουδιού θα διαπιστώσεις ότι περιγράφει με απόλυτη γλαφυρότητα το επάγγελμα του ηθοποιού. Ο Ηθοποιός είναι το φως, αλλά είναι και το σκοτάδι. Είναι το καλό και το κακό. Και λέω επάγγελμα, γιατί ο ηθοποιός είναι ένα επάγγελμα σαν όλα τα άλλα. Δεν είναι ούτε χόμπι, ούτε μια δουλίτσα για κάποιον που του αρέσει να παίζει, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είναι ένα επάγγελμα! Για το οποίο σπουδάζεις, καταρτίζεσαι σε όλους τους τομείς (συναίσθημα, νου, σώμα, λόγο, ενέργεια), εκπαιδεύεις τα εκφραστικά και συναισθηματικά σου μέσα , τα καλλιεργείς και τα εξελίσσεις διαρκώς. Ο ηθοποιός, ετυμολογικά, είναι μια σύνθετη λέξη, από την αρχαία ελληνική λέξη ήθος, που σημαίνει χαρακτήρας, και το ρήμα ποιώ, που σημαίνει πλάθω, φτιάχνω. Άρα είναι αυτός ο επαγγελματίας που φτιάχνει έναν χαρακτήρα, τον εκάστοτε ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει. Αυτό είναι μια σκληρή και επώδυνη διαδικασία, η οποία σου τρώει εκτός από τον χρόνο της πρόβας ή μετέπειτα των παραστάσεων και όλη την υπόλοιπη μέρα σου. Γιατί ξέρετε έναν ρόλο μπορείς να τον δουλεύεις και να τον εξελίσσεις διαρκώς, ακόμα κι όταν είσαι σιωπηλός, ακόμη κι όταν κοιμάσαι. Άρα για μένα, ο ηθοποιός είναι επάγγελμα, σοβαρό και δυστυχώς, δεν κάνουν όλοι γι' αυτό.
Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;
Αυτό το διάστημα έχω ξεκινήσει πρόβες με την αγαπημένη μου Αθηνά Παππά, η οποία θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τι με κοιτάς έτσι;» σε κείμενο και σκηνοθεσία δική μου και του Ιωάννη Κυφωνίδη, που θα ανέβει από την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη στο θέατρο Έαρ Βικτώρια. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, έναν χειμαρρώδη μονόλογο με ηρωίδα μια γυναίκα που διηγείται την ζωή της μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοχειρίας. Την Αθηνά Παππά την γνωρίζω πάνω από 10 χρόνια, καθώς την είχα δασκάλα στην δραματική σχολή και είναι η θεατρική μου μαμά, αφού ήταν η πρώτη που με έβγαλε στο θέατρο και την ευχαριστώ γι' αυτό. Οπότε είπαμε να αντιστρέψουμε τους ρόλους και οι μαθητές να σκηνοθετήσουν την δασκάλα. Κάτι που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Στην παράσταση σε ρόλους έκπληξη θα συμμετέχουν με voiceover η Σάρα Γανωτή, ο Γιώργος Χριστοδούλου και η Ματθίλδη Μαγγίρα.
Παράλληλα,
στο ίδιο θέατρο θα συμμετέχω (αυτή την φορά ως ηθοποιός) στην παράσταση «Το
Τελευταίο Παιχνίδι» της Αναστασίας Βούλγαρη σε σκηνοθεσία του Γιώργου
Χριστοδούλου. Ξεκινάμε παραστάσεις τον Οκτώβριο κάθε Παρασκευή, Σάββατο και
Κυριακή. Πρόκειται για ένα σκληρό, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινές και αποκαλυπτικό
έργο, το οποίο πραγματεύεται ένα επίκαιρο θέμα των ημερών μας, αυτό του bulling. Σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας μια
μητέρα και δυο παιδιά ζουν κάτω από την κακοποίηση του βάναυσου πατέρα τους.
Στην παράσταση παίζουν οι Νόνη Ιωαννίδου, Ματίνα Δημητροπούλου, Θοδωρής
Ανθόπουλος, Σωτήρης Καρκαλέμης, Νίκος Καϊνός.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Γιώργο Χριστοδούλου, ο
οποίος εκτός από ένας επιτυχημένος και δοτικός ηθοποιός, είναι και επιτυχημένος
και δοτικός άνθρωπος. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι γνώστης της δουλειάς,
επαγγελματίας άψογος, συνεννοήσιμος και
αξιαγάπητος. Από την πρώτη στιγμή «άνοιξε» την αγκαλιά του και μου έδωσε τόσο
την ευκαιρία να παίξω στο «Τελευταίο Παιχνίδι», όσο και να παρουσιάσω την δική
μου δουλειά («Τι Με Κοιτάς Έτσι;») στο θέατρο του. Ειλικρινά τον ευχαριστώ.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;
Νομίζω γιατί θεωρούν ότι είναι κάτι εύκολο που θα τους φέρει δόξα, αναγνωρισιμότητα και χρήμα. Πιστέψτε με δεν φέρνει τίποτα από όλα αυτά. Πέρασαν οι εποχές που οι ηθοποιοί, ελάχιστοι στο σύνολο του επαγγέλματος, ήταν σταρ ή αμείβονταν με παχυλά ποσά. Πολύ βασικό ρόλο, επίσης, παίζει για μένα το ότι καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Είναι λάθος! Δεν μπορούν όλοι να γίνουν ηθοποιοί, όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι δικηγόροι ή γιατροί. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ειδικά στον δικό μας κλάδο, που και τις καλές εποχές τον μάστιζε η ανεργία, είναι υποχρεωτικό πια να επανέλθει η άδεια του ηθοποιού. Πολλοί υποστηρίζουν ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια. Ναι, δεν υπάρχουν όρια, αλλά υπάρχουν κανόνες, που αν δεν τους μάθεις δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις τέχνη, ούτε να βγεις από τα όρια. Όπως ο χειρούργος μαθαίνει πως θα κάνει την τομή, τι θα αφαιρέσει και πως θα ράψει τον ασθενή κι αν προκύψει το οτιδήποτε είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει σπάζοντας τους κανόνες, έτσι είναι και με την τέχνη της υποκριτικής και με την τέχνη γενικότερα. Πρέπει να μάθεις τις βάσεις και τους κανόνες του θεάτρου για να μπορέσεις να αυτοσχεδιάσεις. Γιατί κι ο αυτοσχεδιασμός είναι σκηνοθετημένος. Καταλυτικό ρόλο σε όλη αυτή την διαστρέβλωση παίζουν και τα media, με την άνθιση των ριάλιτι. Σου περνάνε το μήνυμα μπες σε ένα ριάλιτι και βγες ηθοποιός, τραγουδιστής, δημοσιογράφος... ε... υπάρχει κι ένα όριο. Και κάτι ακόμα πολύ σοβαρό, έχει χαθεί ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί ένα παιδί που ξεκινάει τώρα να μην σεβαστεί τα χρόνια και την εμπειρία των παλαιότερων γενεών. Όλοι ξεκινάνε τώρα και τα ξέρουν όλα. Και τελικά δεν ξέρουν τίποτα. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε όλα αυτά, γιατί κι εγώ νέος στο χώρο θεωρούμε. Συμπερασματικά λοιπόν, δεν ξέρω γιατί κάποιος μπορεί να θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο της υποκριτικής. Βέβαια, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό και αυτό είναι παρήγορο. Άνθρωποι που θέλουν να σπουδάσουν υποκριτική, γιατί πραγματικά είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους και να αφοσιωθούν σοβαρά σε αυτή την τέχνη.
Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;
Κάθε
παράσταση είναι μια μικρή γέννα κι ένας μικρός θάνατος. Γιατί; Γιατί πολύ απλά,
κάθε βράδυ είναι και μια άλλη παράσταση. Διαφορετικό το κοινό, διαφορετική η
ενέργεια που παίρνεις από αυτό, διαφορετική η ψυχολογία του ηθοποιού. Οπότε με
το τέλος της κάθε παράστασης έχεις όλα τα συναισθήματα. Σίγουρα στο τέλος
αισθάνεσαι μια γλυκιά εξάντληση, γιατί είναι τόση η ενέργεια που έχεις πάρει κι
έχεις δώσει (και με τους συναδέλφους και με τους θεατές), που θες λίγο χρόνο
για να επανέλθεις. Αλλά σίγουρα νιώθεις γεμάτος, πλήρης.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;
Επαγγελματικά και ενεργά κλείνω φέτος στον χώρο 11 χρόνια, οπότε έχουν συμβεί πολλά και διάφορα. Ένα αστείο περιστατικό είναι όταν μου έφυγε κατά την διάρκεια παράστασης ο φακός επαφής μου, με αποτέλεσμα να παίζω σε όλη την παράσταση βλέποντας μόνο από το ένα μάτι. Και φυσικά δεν έπρεπε να φανεί ότι δεν βλέπω. Ένα άλλο περιστατικό, άκρως εκνευριστικό για μένα όταν συμβαίνει, είναι όταν χτυπάνε τα κινητά κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Το χειρότερο που έχει τυχεί είναι ότι την ώρα που παίζαμε με έναν συνάδελφο την πιο δύσκολη σκηνή ένος έργου, χτυπάει το κινητό μιας κυρίας που καθόταν στην πρώτη σειρά και δεν το είχε κλείσει. Στην προσπάθεια της να το κλείσει, βάζει ανοιχτή ακρόαση και ακούγεται μια άλλη κυρία να της μιλάει. Αυτό λυπάμαι αλλά δείχνει έλλειψη παιδείας και μάλιστα σοβαρή. Ευτυχώς είναι ελάχιστοι αυτοί οι θεατές.
Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;
Μερικές φορές ναι, μερικές όχι. Έχουμε
υπερπληθώρα θεατρικών σκηνών και παραστάσεων κάθε χρόνο. Με αποτέλεσμα ο κόσμος
να μην έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις ή
να μην ενημερωθεί για κάποιο έργο που ανεβαίνει, αφού οι πληροφορίες που
δέχεται είναι πολλές. Έτσι αυτό, έχει σαν συνέπεια κάποιες πολύ αξιόλογες
δουλειές να μένουν στην αφάνεια και να ρίχνουν αυλαία πριν από το αναμενόμενο.
Ναι, ο κόσμος έχει την ανάγκη να επενδύσει στο θέατρο, αλλά από τη μία έχουμε
παραστάσεις που γίνονται πρόχειρα - τις λεγόμενες αρπαχτές - και επειδή ο θεατής
είναι έξυπνος κριτής και ο σωστότερος από όλους, το αντιλαμβάνεται και τους
γυρίζει την πλάτη. Από την άλλη, έχουμε
την κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι βαθιά πνευματική. Τα
πρώτα πράγματα που έπληξε η κρίση ήταν η Παιδεία, ο Πολιτισμός και ο Τουρισμός,
δηλαδή την βαριά βιομηχανία της χώρας μας. Όταν έχεις έναν λαό κοιμισμένο,
χωρίς παιδεία, πολιτισμό και γνώση της Ιστορίας του προωθείς πιο εύκολα τα
σχέδια σου. Κι αυτό είναι λυπηρό.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;
Όπως είπα, τον Οκτώβριο θα ανέβει στο θέατρο
Έαρ Βικτώρια η παράσταση «Τι με κοιτάς
έτσι;» με την Αθηνά Παππά σε κείμενο και σκηνοθεσία δική μου και του Ιωάννη
Κυφωνίδη. Ενώ από Οκτώβριο ξεκινάει και
η παράσταση «Το Τελευταίο Παιχνίδι» της Αναστασίας Βούλγαρη σε σκηνοθεσία
Γιώργου Χριστοδούλου, στην οποία συμμετέχω ως ηθοποιός. Επίσης, στο προσεχές
διάστημα ξεκινάω γυρίσματα, καθώς θα συμμετάσχω στη νέα τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Η Ζωή εν τάφω»,
βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη, σε διασκευή και
σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;
Υγεία, ψυχραιμία και ανοιχτά μυαλά και
μάτια! Καλό χειμώνα εύχομαι!!!