Γεωργία Πιερρουτσάκου: "Είναι εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο πως ο κόσμος μέσα σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία, συνεχίζει και επιλέγει να πηγαίνει στο θέατρο."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Έτσι έγραψε ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις και ερμήνευσε πρώτος ο μοναδικός Δημήτρης Χορν χαράσσοντας με ανεξίτηλο μελάνι στη συνείδησή μας την εξιδανικευμένη εικόνα του ηθοποιού. Κι όμως λέει παρακάτω, «ηθοποιός ό,τι κι αν πεις, είναι καημός πολύ πικρός, και στεναγμός πολύ βαθύς». Έτσι είναι. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

Για μένα ο ηθοποιός είναι ακροβάτης, τσιρκολάνος, ταχυδακτυλουργός. Mελαγχολικός κλόουν ή ένα ξέγνοιαστο παιδί. Πρόκειται για ένα επάγγελμα που απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, δεξιότητες, φαντασία, καλλιέργεια, ακρίβεια, και πάνω απ' όλα αφοσίωση. Το να ξεπερνάς τα όριά σου και να εκτίθεσαι μπροστά σε κοινό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει μεγάλο τίμημα αλλά και σπουδαία ανταμοιβή.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Πριν λίγες μέρες βρισκόμουν στην παράστασής μας, «Έλα να παίξουμε», στο θέατρο Faust. Ήταν δεύτερη χρονιά παραστάσεων για εμάς, ενώ το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 2016 στη σκηνή Νέο Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου, όπου είχε διακριθεί στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων. Μοιραζόμουν τη σκηνή με το Στέφανο Παπατρέχα και συνυπογράφω τη σκηνοθεσία με το Λάζαρο Βαρτάνη, πολύ αγαπημένους μου συνεργάτες και φίλους πλέον.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Είναι ένας χώρος που μοιάζει πολύ γοητευτικός, μυστηριώδης. Και είναι. Την ίδια στιγμή, όμως, οφείλω να πω πως πρόκειται για ένα επάγγελμα ιδιαίτερα δύσκολο, απαιτητικό, που δεν προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια, και είναι γεγονός πως ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που σπουδάζουν υποκριτική έχοντας πλάσει ένα παραμυθένιο σκηνικό στο μυαλό τους στη συνέχεια εγκαταλείπουν. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Στην πρώτη ανάσα βγαίνοντας από την σκηνή, υπάρχει αυτό το γέμισμα απ' όσα έχεις καταφέρει να μοιραστείς λίγο νωρίτερα με το κοινό και τους συμπαίκτες. Ή το άδειασμα, ακόμη.

Κι ύστερα, ηρεμία, ευχαρίστηση, μπορεί και ένταση, εξαρτάται κάθε φορά.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Στη σκηνή συμβαίνουν διάφορα, σ' αυτό όμως που θα ήθελα να σταθώ δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό αστείο ή παράξενο, αλλά μια αίσθηση «περίεργη», σχεδόν υπερβατική, που προσωπικά με εντυπωσιάζει και μ' αρέσει να παρατηρώ όταν μου συμβαίνει. Είναι κάποιες στιγμές, που φτάνεις σε τέτοιο επίπεδο συγκέντρωσης που μιλάς κείμενο, κινείσαι, αντιδράς με το συμπαίκτη, ενώ ταυτόχρονα, στο μυαλό σου μπορεί να βρίσκεσαι τρεις σελίδες παρακάτω στο κείμενο, και ν' ακούς κι απ' το κοινό κάποιον που δυσκολεύεται ν' ανοίξει το χαρτάκι της καραμελίτσας του, και να βλέπεις να φωτίζεται το πρόσωπό του κάποιου άλλου που έχει ανοίξει το κινητό, και πάει λέγοντας.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Είναι εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο πως ο κόσμος μέσα σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία, συνεχίζει και επιλέγει να πηγαίνει στο θέατρο. Η τέχνη είναι μια σημαντική ανάγκη του ανθρώπου, όχι ζωτική, αλλά πνευματική και ψυχική, και πάντα σε περιόδους κρίσεις έχουμε ανάγκη να στραφούμε στην τέχνη, να αναζητήσουμε παρηγοριά, ψυχαγωγία και να αφυπνιστούμε. 

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Στα επόμενα σχέδια είναι το ανέβασμα του νέου μου θεατρικού έργου με τίτλο «και καλή τύχη» που βραβεύτηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης πριν από δύο μήνες.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

"Always look on the bright side of life"