Ευγενία Αποστόλου: "Όταν είσαι εστιασμένος σε αυτό που θέλεις βρίσκεις και τη δύναμη να αγωνιστείς και να ξεπεράσεις τις όποιες αντιστάσεις και αντιξοότητες."

Τι σας παρακίνησε ν' ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Ήταν μία θέληση που εμφανίστηκε νωρίς, σε νεαρή ηλικία, ευτυχώς. Και λέω ευτυχώς γιατί είναι δύσκολο για έναν νέο άνθρωπο να μην έχει προσανατολισμό. Όταν είσαι εστιασμένος σε αυτό που θέλεις βρίσκεις και τη δύναμη να αγωνιστείς και να ξεπεράσεις τις όποιες αντιστάσεις και αντιξοότητες.

Ξεκίνησα το θέατρο μέσα από τα παιδικά μου παιχνίδια. Ήμουν ένα μάλλον κλειστό παιδί που έψαχνε έναν τρόπο ίσως να εκφραστεί. Μου άρεσε να μεταμορφώνομαι και αυτή η ιδέα της μεταμόρφωσης άρχισε με τα χρόνια να φεύγει από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και να αποκτάει πιο βαθιές αναζητήσεις. Στα δώδεκα βρέθηκα να συμμετέχω σε μια παράσταση στην Επίδαυρο και αυτό ήταν μια στιγμή που άφησε πολύ έντονη τη σφραγίδα της μέσα μου. Στη συνέχεια ακολούθησαν θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο, η απόφαση για τη Δραματική σχολή, και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Ποιες δυσκολίες συναντά ένας ηθοποιός στα πρώτα του βήματα;

Βγαίνοντας από το περιβάλλον της Δραματικής σχολής, μέσα στο οποίο συνήθως είναι αρκετά προστατευμένος, ο νέος ηθοποιός συναντάει μια αγορά εργασίας που είναι σκληρή και ανταγωνιστική, ένα γενικότερο άλλωστε φαινόμενο. Αυτή η πραγματικότητα δεν συνάδει απαραίτητα με τον βαθύτερο σκοπό σου, ούτε με τον λόγο για τον οποίον αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο και με την τέχνη γενικότερα. Αν περιμένεις και να βιοποριστείς από αυτό, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος και με τον ίδιο τον εαυτό σου. Ξεκινάς αυτή τη διαδρομή αναζητώντας το προσωπικό σου στίγμα και προσπαθώντας διαρκώς να υπάρξεις μέσα σε αυτόν τον χώρο, να βρεις τη θέση σου, να υλοποιήσεις ότι οραματίστηκες, χωρίς να περιορίζεσαι και χωρίς να προδίδεις τις αξίες σου και τις ποιότητές σου.

Σε ποια θεατρική σκηνή θα σας βρούμε αυτό τον καιρό;

Στο θέατρο Vault, στον μονόλογο «Βασιλική Τριανταφύλλου Αχ Γιάννη μ΄», υποδύομαι την μητέρα του Γιάννη Μακρυγιάννη. Το έργο, το οποίο έγραψε ο Γιώργος Μεσολογγίτης και σκηνοθέτησε η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, είναι ενταγμένο στο πλαίσιο της πρωτότυπης ιδέας με τίτλο «Ο γιος μου», του Δημήτρη Καρατζιά. Επτά διαφορετικοί συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, παρουσιάζουν επτά μονολόγους γυναικών που υπήρξαν μάνες διακεκριμένων ανδρών. Μέσα από τη ματιά της μητέρας του, βλέπουμε τον ήρωα αλλά και τον άνθρωπο Μακρυγιάννη, καθώς επίσης και την διαρκώς επαναλαμβανόμενη ιστορία μιας Ελλάδας, που βρίσκεται σε έναν αέναο διχασμό και δεν σταματάει να πληγώνει τα παιδιά της.

Επίσης, στη Β' σκηνή του θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, στο έργο του RonaldHarwood «Αμπιγιέρ», σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια. Μέσα από τη σχέση ενός βετεράνου σαιξπηρικού ηθοποιού και του αμπιγιέρ του, και ενώ βρισκόμαστε κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, γνωρίζουμε τον κόσμο του θεάτρου. Της σκηνής, αλλά και του παρασκηνίου, που είναι και ο χώρος μέσα στον οποίον κινείται η Ματζ, η ηρωίδας που υποδύομαι. Μια γυναίκα φαινομενικά σκληρή και ψυχρή, αλλά κατά βάθος τρυφερά αφοσιωμένη.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ή σας προκαλεί ανασφάλεια στη σκηνή;

Ο φόβος δεν βοηθάει. Ο φόβος παραλύει. Και το θέατρο είναι μια εκδήλωση. Η σκηνή χρειάζεται δράση, κίνηση, ενέργεια και ροή. Ναι, υπάρχουν κάποιες φευγαλέες στιγμές ανασφάλειας και φόβου μήπως δεν τα καταφέρω, αλλά τις χρησιμοποιώ σαν εξαιρετικές ευκαιρίες για να μεταφερθώ στην κατάσταση της αφοβίας!

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Όταν έχεις δουλέψει σκληρά και με αγάπη για να παρουσιάσεις κάτι, για να το μοιραστείς, έχεις πάντα και την έγνοια, την αγωνία της ανταπόκρισης. Πάντα σε νοιάζει τι θα πάρει το κοινό, τι θα νιώσει, πόσο και πού θα ταξιδέψει μέσα από αυτή τη συνάντηση που είναι το θέατρο. Εγώ είχα την τύχη, μέχρι τώρα, να δουλέψω σε παραστάσεις που είχαν θερμή αποδοχή. Έτσι είναι λίγες οι φορές που έχω νιώσει απογοήτευση και αυτό το αίσθημα του ανώφελου. Βέβαια οι σκέψεις : «πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερο, πιο αληθινό, πιο βαθύ, πιο άμεσο, πιο απελευθερωμένο» δεν μ' αφήνουν εύκολα! Συνήθως όταν τελειώνει η παράσταση νιώθω μια γλυκιά κούραση, ένα συναισθηματικό άδειασμα που αρχίζει όμως πολύ γρήγορα να τροφοδοτείται από τη συγκίνηση και τη χαρά που μου προκαλεί μια ειλικρινής κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα σφίξιμο του χεριού.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Μέσα σ' αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης όπου το κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε καν την πρώτη κατοικία για τους πολίτες, και η αγορά ενός εισιτηρίου μπορεί να φαντάζει πολυτέλεια για κάποιους, ο κόσμος δείχνει να αγαπάει το θέατρο, αλλά και το θέατρο φαίνεται να μην το βάζει κάτω. Με κάποιο τρόπο, πολλές από τις παραστάσεις είναι γεμάτες. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να διασκεδάσουν, να δουν, να ακούσουν, να συγκινηθούν, να διευρύνουν τη σκέψη τους. Επίσης πάρα πολλοί ηθοποιοί και καλλιτέχνες εργάζονται χωρίς να αμείβεται πλέον τις περισσότερες φορές η εργασία τους, γιατί έχουν ανάγκη να πουν, να εκφραστούν, να αντισταθούν με το δικό τους τρόπο, μέσα από τη δημιουργικότητα. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση, θα ήθελα όμως και εύχομαι πραγματικά να μπορέσει το θέατρο να παίξει έναν ρόλο αφυπνιστικό, έτσι ώστε να γίνουμε καλύτεροι σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία.

Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;

Δεν μπορώ να ονειρεύομαι αποκομμένη από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ονειρεύομαι κυρίως έναν καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς, ίσοι ο ένας απέναντι στον άλλον, έναν κόσμο όπου θα υπερτερεί η αγάπη και όχι το χρήμα. Τώρα, μέσα σ' αυτά τα «όνειρα θερινής νυκτός», ανακατεύονται και όνειρα για ρόλους, Τραγωδία, Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Μολιέρο, Γκολντόνι, «συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους», συναντήσεις με σκηνοθέτες που θα έχουν να κάνουν αξιοσημείωτες αναγνώσεις σε αξιοσημείωτα κείμενα. Σενάρια, ταινίες και ότι άλλο θα μπορούσε να μου κινήσει το ενδιαφέρον, έτσι ώστε να μπορέσω να αφήσω ένα ελάχιστο στίγμα, γι' αυτόν τον κόσμο τον οποίον ονειρεύομαι..

Προσεχή καλλιτεχνικά σχέδια;

Έχω μόλις ξεκινήσει και θα συνεχίσω τα γυρίσματα της ταινίας «Το νησί των ονείρων», του Κάρολου Ζωναρά, σε σενάριο του ίδιου και του Ανδρέα Στάικου. Επίσης θα κάνουμε και μια μικρή περιοδεία μέσα στο καλοκαίρι με την «Βασιλική Τριανταφύλλου».

Ένα μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας.

Ας μη ζήσουμε καθηλωμένοι από την παραίτηση την παραίσθηση και την άγνοια. Χρειάζεται να είμαστε πολεμιστές. Και να αγαπάμε. Δεν χρειαζόμαστε την ψεύτικη διασκέδαση, τις ψεύτικες σχέσεις και οτιδήποτε δήθεν. Αν δεν φτιάξουμε μέσα μας τον κήπο, δεν θα βλέπουμε παρά μόνο τα χαλάσματα απ' έξω.